Inzameling voor de dierenopvang in Hongarije
Wie zijn wij.
Mijn naam is Andrea Nagy. Ik ben de contactpersoon tussen de Demenyista Mentor Klub en de Stichting Dierenhulp Hongarije. Tevens ben ik penningmeester. Daarnaast zorg ik dat alle goederen vanuit Nederland naar Hongarije vervoerd worden. Ik ben geboren in Hongarije, maar het grootste deel van mijn leven woon ik in Nederland. Ik ben getrouwd en wij hebben drie honden. Liefde voor dieren en honden is met de paplepel ingegoten. Thuis hadden wij altijd honden, vooral Teckels en af en toe een zwerfhond, die mijn moeder van straat had gehaald. 17 jaar geleden had ik wat meer vrije tijd, toen gingen wij op zoek naar een hond. De keuze is gevallen op een Erdélyi Kopó (Transylvanische Brak). Binnen 4 jaar hadden wij er 3 van dit ras. Ik heb met hun nationale en internationale tentoonstellingen bezocht en verschillende hondensporten beöefend. Ook heb ik enige tijd in het bestuur van de Nederlandse Brakken Club gezeten. Ik ben nog steeds ras-contactpersoon en bemiddel voor mensen die een Erdélyi Kopó willen hebben. Op dit moment heb ik geen Erdélyi Kopó meer, maar wij hopen dat we er binnenkort weer een in ons gezin mogen verwelkomen. Onze oudste hond is Maci, wij hebben haar 13 jaar geleden in Hongarije langs een drukke weg gevonden. Zijn was toen 3-4 maanden oud. Wij hebben nog 2 Hongaarse Vizsla’s; Tóbi, hij kwam op de leeftijd van 9 weken, dat is nu 6 jaar geleden.
Frakk is nu 4 jaar oud, hij woont al 2 jaar bij ons. Frakk komt uit een Vizsla-opvang in Hongarije en is herplaatst via “Vizsla in Not”.
Mijn naam is Annette Stolk en ik ben secretaresse van de stichting. Ik heb van huis uit de liefde voor dieren en de natuur meegekregen Naast een echtgenoot, 4 kinderen en vier kleinkinderen, heb ik 3 honden en een kat.
Je kunt me dagelijks vinden in het Dobbeplasgebied in Pijnacker-Nootdorp, met de honden en vaak ook met mijn camera, want fotograferen is na de honden, mijn grootste hobby.
Toen Andrea mij vertelde over het belang van honden- en kattenopvang in Hongarije en dat die op geen enkele manier ondersteuning of subsidie krijgt, werd al snel het idee geboren om vanuit Nederland te hulp te schieten. In diezelfde tijd werd in Hongarije gestart met de Deményista Mentor Klub. Omdat wij het een mooi streven vinden om (zoals deze klub doet), elke maand een ander opvangcentrum te ondersteunen, besloten wij hen te gaan helpen.
Na een half jaar met groot succes spullen te hebben verzameld en naar Hongarije te hebben gebracht leek het tijd om het wat professioneler te werk te gaan. Binnen de Stichting ben ik verantwoordelijk voor de PR en het inzamelen, ophalen, reinigen en verzendklaar maken van goederen in de regio Pijnacker-Nootdorp.
Mijn naam is Henriëtte Niessing – Broekman.
Ik ben voorzitter van de stichting.
Als kind ben ik opgegroeid met katten.
Toen ik mijn man (Ton) leerde kennen bleek hij van thuis uit met honden opgegroeid te zijn.
We gingen samenwonen en begonnen met twee katten. Ton wilde er erg graag een hond bij, en zo begon onze zoektocht naar een ras dat bij ons en paste. In een rassen magazine zag ik de Vizsla. Alle boeken die erover te krijgen waren hebben we gekocht. 35 jaar geleden kwam de Vizsla nog niet zoveel voor. We spraken met mensen van de rasvereniging en kwamen op de wachtlijst voor een pup. Na bijna twee jaar wachten hadden we nog geen Vizsla.
We kregen te horen van een nest in Wenen en daar zijn we onze eerste Vizsla Szeret gaan halen.
In de jaren daarna kregen we drie kinderen. Szeret kreeg haar eerste nest waaruit we een reu Hunter zelf hebben gehouden. Szeret overleed véél te jong. En Hunter kreeg een ernstige vorm van de ziekte van Lyme. Van een betrokken Vizsla fokster kregen we toen haar eerste nestkeus, Beeke. Een aantal jaren later hebben we uit het laatste nest van Beeke een teefje Ritka gehouden. Ons gezin bestond altijd uit onze kinderen en onze Vizsla’s. 25 jaar later hadden we alleen Ritka nog. Wij besloten om er weer een hond bij te nemen. En het roer ging om, wij besloten een hond (Kara) die een beter leven verdiende te adopteren.
Het bleef er niet bij één. Op de pagina Van Vizsla In Not stond een Vizsla-mix Pessoa-Pess hij zocht al een half jaar naar een nieuwe mand. Hij was door twee auto’s aangereden en had ernstige verwondingen aan beide linker poten. Hij was een goed herstelde, lieve, gehandicapte jongen. Als gezin gingen we ervoor. We hebben er nooit een seconde spijt van gehad. Zo kwam onze kleine Csillag van Vizsla In Not ook nog bij ons wonen. Csillag is zo goed als blind aan haar linker oogje. Nu met drie honden en drie katten is het huis vol.
Maar bij adopteren, houden de mogelijkheden om dieren in nood te helpen niet op. Ik ben gevraagd als aanspreekpartner voor Vizla In Not in Nederland. Mijn man en ik gaan tijdens onze vakantie graag een aantal dagen bij het door VIN ondersteund opvangstation in Hongarije een handje helpen. En met héél véél liefde en plezier ondersteun ik de Stichting Dierenhulp Hongarije. Hulp aan dieren in nood gaat voor mij verder dan een hond/kat adopteren. Er is zovéél meer wat we kunnen doen. Ook voor de dieren die nog achterblijven in een opvang en wachten op een veilig liefdevol plekje met een warme mand.
Stichting Dierenhulp Hongarije draagt hier enorm aan bij.
Mijn motto: Allemaal samen kunnen we het verschil maken!